Steven Pauwels liep op 25 juli De Trans D’havet. Door te slechte weersomstandigheden is de race stop gezet toen Steven net op 5de positie liep en zich nog sterk genoeg voelde om er nog even tegen aan te gaan. Spijtig want het beloofde, net als bij de Kilian’s Classic, een zeer sterke race voor hem te worden. Hij kan zijn revanche nemen op de 100km Ultra Trails des Fantômes de 16de augustus. Lees hier zijn relaas:
Trans D’Havet 2014:
Vrijdagnacht was het weer van dat. Deze smartass had het in zijn hoofd gehaald af te reizen naar de Italiaanse Dolomieten om 83km met 5800 positieve hoogtemeters te lopen. Je kan je er wel wat romantische plaatjes bij voorstellen. Iedereen kent ze wel, de slowmotion beelden van lachende, vrolijke en zwevende mensen op bergtoppen die schijnbaar moeiteloos en gedragen door Salomon-schoenen naar de aankomst huppelen, waar ze vervolgens liefdevol in de armen van een Zweedse schone, compleet met een bloem in het haar, vallen. Welcome to reality! Van 9u in de ochtend tot 22u ‚s avonds lig ik halfnaakt op een hotelkamer als een vadsig varken elke 3u een kom havermout door mijn strot te rammen. De dagen voordien was ik erin geslaagd 3kg aan massa te winnen door extreem veel koolhydraten en water op te nemen. (Pauwels Pro Tip 1: Drink nooit gewoon water, leng altijd aan met zout, kwestie van geen hartritmestoornissen te krijgen. Al het water dat in je lijf zit, hoef je al niet meer te dragen op je rug.) Goed misselijk van de overdaad aan suikers in mijn systeem wisselde ik powernaps af met het bekijken van Sky Races op Rai Sport. Hier kan dat dus, trail running aanschouwen op tv. Stel je voor. Net als wielrennen gefilmd uit een helikopter, nog meer valpartijen dan Paris-Roubaix en landschappen waar Michel Wuyts wellicht niet veel woorden aan toe te voegen heeft.
Hoe dan ook, tegen middernacht was ik er in geslaagd de startplaats te bereiken nadat ik eerst ergens 30km verder mijn startnummer was gaan afhalen. Trans D’Havet is zo’n race waar 98% van de middelen geïnvesteerd zijn in veiligheid en parcoursmarkering. Er waren meer manschappen in het hooggebergte dan atleten aan de start. Over de gebrekkige logistiek buiten de race had dus niemand met gezond verstand wat te klagen.
Het kan aan mij liggen maar in het midden van de nacht een wedstrijd aanvangen bevalt mij allerminst. Niet alleen ben ik nachtblind en zie ik derhalve geen 15m voor mij uit, ook heb ik op dat tijdstip gewoonlijk wel wat beters te doen. De eerste uren van de wedstrijd zijn ook steeds de ergste. Met mijn overgewicht sleur ik mijzelf de eerste hellingen op. In 8km wordt er geklommen van 200 naar 1600m, denk ik. Zeker ben ik nooit want het profiel van een race ken ik maar heel vaag. Buiten dat er 4 grote, 3 medium en 5 kleine beklimmingen zijn en dat het vanaf km 60 bergaf gaat, weet ik eigenlijk niks. Ik ging ervan uit dat ik 11u aaneensluitend ging lopen, meer info en mentale last behoeft mijn kop eigenlijk niet. Terwijl Gunter D’s Botsautomix mij tracht wakker te houden probeer ik mij niet te ergeren aan de wannabe-heroes rondom mij. Het blijft buitengewoon fascinerend dat mensen die gewoonlijk 4u na mij finishen de eerste beklimming sneller opdansen dan ik. Terwijl ik elke 20’ een Squeezy-gel bij wijze van ontbijt naar binnen speel, hebben de anderen het merkelijk te druk met ademen en hun stokken in mijn benen en ogen te steken. (Pauwels Pro Tip 2: Zet je lamp zoveel mogelijk in de laagste stand. Wie laat zien dat hij een goede lamp heeft, heeft plots enorm veel vrienden die in je personal space komen lopen.) (Pauwels Pro Tip 3: Sticks are for walking. As je gemiddelde snelheid boven de 8km/u ligt, laat ze dan thuis. Check hiervoor de uitslag van het jaar voordien.)
(Pauwels Pro Tip 4: Gebruik enkel gels die je echt lekker vindt, anders begin je na verloop van tijd toch te weinig te eten. In 10u koers eet ik 25 gels. De eerste 10 gaan er goed in, daarna is de fun er wel af.)
Pas na 1u40 lopen bereik ik de eerste bevoorrading, in 9e stelling zo blijkt. Inmiddels voel ik mij al stukken beter gezien ik al 1l vocht heb uitgezweet en het veld wat uit elkaar ligt. Ik loop het liefst alleen, zodat ik nooit mijn ritme hoef aan te passen aan de mensen rondom mij, niet aan de race hoef te denken en mijn gedachten kan verzetten. Dankzij een slechte afdaling waarin ik een keer of 6 over de rotsen gleed, werd ik bijgehaald en achtergelaten door een man of 5. Het vertrouwen was zoek en ik kon nauwelijks vatten hoe mensen zo snel konden lopen over zo’n technische kutzooi. Afdalen is een van mijn specialiteiten maar gezien mijn gezichtsbeperking werd het mij even te link. Samen met de eerste vrouw, een zekere Frederica, een lokale bekendheid met een tempel van een lijf, bambi-ogen, kuiten als de Belgische Veerle Van Hoeck en de longen van een paard, vatte ik de 2e beklimming aan. (Pauwels Pro Tip 5: Loop nooit te kort achter een schoonheid om beter te kunnen kijken. Ook vrouwen kunnen onverantwoord gevaarlijk met wandelstokken omgaan.)
Na 3u lopen had mijn lichaam zijn balans hervonden, daalde mijn hartslag met 15 slagen en kon ik overschakelen op voedingsschema 2. (Pauwels Pro Tip 6: Eet naargelang je verbruik.) Genoeg geklooid, ‚t was Pauwels O’clock en dus schakelde ik bij, raakte in trance en ging alles plots heel snel. Hoe ijler de lucht werd en hoe steiler de hellingen, hoe meer ik mij in mijn element voelde. Uren liep ik alleen door de gutsende regen, zelden was ik zo gelukkig.
Who am I kidding, hoe korter ik bij de scherpe pieken kwam, hoe meer ik de hel kon voelen, ruiken en zelfs proeven. In een storm lopen net onder het wolkendek is best uncool. Tijdens een storm middenin de wolken lopen is zonder meer beangstigend. Niet alleen zie je geen 2m voor je (wat eigenlijk wel wenselijk is als je over bergkammen en langs ravijnen loopt.) De blikseminslagen komen niet enkel van boven maar werkelijk van alle kanten op je af. Voor de bevoorradingen zakten we telkens even tot net onder de wolken om daarna met een volle tank zoutwater terug als een levende bliksemafleider naar de pieken te klimmen. Desalniettemin verhoogde het opkomen van de zon de zichtbaarheid en was deze machine unstoppable. Ik voelde mij beter en beter worden en ik klom steeds sneller. Als het er toe doet kan ik blijkbaar altijd net iets meer. Inmiddels liep ik in 7e stelling en in de laatste beklimming van de dag liep ik nog 2 man voorbij. (Pauwels Pro Tip 7: Vraag altijd even aan de collega’s hoe laat het is en meldt vervolgens (ongeacht het uur) dat je wat sneller gaat lopen omdat je anders je TV-show mist. Kijk daarna nog even om want deze mens zie je nooit meer terug.)
Op de laatste top die met zijn 2200m tevens de hoogste van allemaal was, werden we plots in extreme mate blootgesteld aan de elementen. Er waren geen mijnschachten of rotswanden meer die beschutting boden. De wind en het water hadden vrij spel en plots werd de wind chill extreem koud. In no time kreeg de koude pak op mij en begon de grond onder mij letterlijk te schuiven. Er was zoveel water en wind dat het water langs de mouwen, hals en onderkant los onder mijn waterdichte jas vlogen. Ik was een vogel voor de kat. Het lawaai op de berg was ook verschrikkelijk. Donderslagen werden afgewisseld met het geruis van vallende stenen. Niet veel later was er een rotsblok ter grote van een frigo die losschoot zo’n 200m boven mij. Het gevaarte raasde nog geen 5m van mij de dieperik in. Ik vreesde voor het hoofd van mijn achtervolgers die lager op de flank zaten. Toen het gevaar geweken was en ik enkele meters maakte begon de grond wederom te schuiven en vlogen stenen en aarde mij langs alle kanten voorbij. Ik kon mij net op tijd vastklampen aan een groter stuk rots dat gelukkig dieper in de grond stak en bleef liggen. Ik overwoog mijn opties en wou mijn overlevingsdeken uit mijn zak sleuren en afdalen. Mijn rugzak zat echter onder mijn jas en deze durfde ik niet uitdoen omdat het simpelweg te koud was en de kans te groot was dat deze ging gaan vliegen. (Pauwels Pro Tip 8: Draag je jas altijd over rugzak zodat deze niet nat en zwaar wordt door de regen. Steek reserve-kleding ook verpakt in diepvrieszakken in je zak om dezelfde reden.)
Langs dezelfde weg afdalen was geen optie. Ik bevond mij nog geen 600m van de kam van de berg en de overkant proberen bereiken en afdalen langs die andere kant leek veel veiliger. Wat ooit een GR-route was, was nu een rivier die je onderuit zou sleuren mocht je er voet in zetten. Net onder de kam sloeg de bliksem vlak naast mij in. Mijn iPod maakte een krakend geluid en gaf de geest. Ik kreeg het even heel benauwd maar ik wist dat ik moest blijven bewegen om uit deze hell hole te geraken. Eens over de top daalde ik zo snel mogelijk af, wat eerst nogal moeizaam ging met mijn onderkoelde spieren. Bij het bereiken van de eerstvolgende refuge na 55km wou ik zelfs niet stoppen omdat ik geen seconde meer wou stilstaan en er daarbovenop vrij zeker van was dat indien ik dat wel deed, ik de race niet meer zou finishen. In de refuge wat lager (op 1800m – 60km) kon ik het niet meer houden en was de instorting nabij. Ik nam me voor om de refuge binnen te gaan, mij om te kleden en de laatste 20km afdaling aan 16km/u te lopen. Mijn benen waren inmiddels terug opgewarmd en bleken onvermoeibaar, de rest van mijn lichaam gaf de indruk wel sterfelijk te zjin.
Op 10m van de refuge werd mijn besturingssysteem overpowered door de mountain security en werd ik de refuge in gesleurd. Geen hond sprak er Engels maar het behoeft niet veel woorden om duidelijk te maken dat de race voorbij was. Twee minuten later lag ik naakt voor het vuur in de refuge. De lijn tussen halfgod die podium loopt in een Europese bergklassieker en naakte hond voor de stoof in een refuge die vecht voor zijn bestaan, blijkt zeer dun te zijn. De uren nadien werd ik er gelukkig goed gevoederd. Zolang de storm niet ging liggen was evacuatie uitgesloten. Terwijl de Italianen zich in de ruimte beneden bezatten, lag ik in de zoldering huilend in een bed. Uiteraard was ik blij dat ik nog leefde maar anderzijds was de ontgoocheling bitter. Desalniettemin begreep ik het belang van de afgelasting maar al te goed. Ik zou nooit gewild hebben dat mijn achtervolgers later de kam nog zouden trachten over te steken.
Maar the dream was over. Ik kom van ver dit jaar, heel ver. In februari had ik nooit gedacht ooit nog op niveau te lopen. Half mei zette ik pas terug mijn eerste loopstappen en sindsdien zat alles in een onwaarschijnlijke stroomversnelling. Ik werkte mij kapot aan mijn comeback, nam nooit tijd om te rusten en surfte lustig verder op de golf. Toen in de refuge stond de tijd voor het eerst weer heel even terug stil, en de veer brak. (Pauwels Pro Tip 9: Ween nooit in soortgelijke situaties. Je kansen op succes bij de bergmeisjes in de refuge dalen naar zowat 0%) Zo’n 5u later pas kwam ik aan bij de finishplaats, spiervermoeidheid 0,0 en dat na 8u lopen over 60km met 5600 hoogtemeters. Enigszins hoopgevend voor de toekomst. Daags nadien ging ik met de paps en de mams terug naar de 1e piek in het parcours om anderhalf uur los te lopen. Nog even lunchen in de lokale refuge en dan terug naar Wezemaal City. Het wondermooie Wezemaal City, waar de onweders nog menselijk zijn en waar de bodem van de Wijngaardberg nog in geen duizend jaar onder mijn voeten zal verschuiven. (Pauwels Pro Tip 10: Neem cardio-aspirine voor de terugvlucht. Afvalstoffen zouden wel eens klonters kunnen maken in je bloed.)
Geslagen maar niet verslagen lik ik hier mijn wonden en bereid ik mij voor op de Ultra Trail Des Fantômes, waar ik 100km met 4500 hoogtemeters in 10u zal lopen.
Nota I: De organisatie heeft op elk moment voor een maximale veiligheid en feilloze parcoursmarkering gezorgd. Zowel de mountain security en gidsen evenals andere veiligheidsdiensten waren talrijk aanwezig en behulpzaam. Op enkele atleten na waren de meesten nooit in levensgevaar. Uiteindelijk zijn er slechts 3 mensen neergebliksemd naar het ziekenhuis gevoerd en is er niemand overleden. Deze race is absoluut een aanrader in het Sky Running circuit.
Nota II: De verplichte materiaallijst is geen grapje. Niet alleen is het niet dragen van alle voorgeschreven elementen regelrechte valsspelerij, het is daarbovenop nog eens levensbedreigend.
Lifesavers:
- Asics Fujiracer 3
- Compressport TRAIL Proracing socks
- Biover L-Leucine
- Squeezy Energy Gels
U Weze gegroet!
Stevow
